ناقد: جناب آقاي دكتر امير خواص
مدیرکرسی: حجتالاسلام والمسلمين دكتر جواد گلي
آموزههای بنیادین و مناسک اکثر معنویتهای نوظهور دینی بهنحوی در ادیان و عرفانهای شرقی، به ویژه در مکاتب عرفانی هندی ریشه دارد. به عنوان مثال دیدگاه وحدت وجودگرایانة آنها از مکتب ادْویته وِدانته Advaita Vedānta تأکید بر مراقبه و تمرکز، و روشهای خاص آن و ادعای کسب نیروهای ماورایی از مکتب یُگهYoga و زیرشاخههای آن مانند کوندَلینی یُگه Kunḍalini Yoga و هَتْهه یُگه Haṭha Yoga، اهمیت بسیار به پرستش عاشقانه و رسیدن به حالت وجد و خلسه از فرقههای مختلف بْهکْتی Bhakti، توجه به مسائل جنسی به عنوان راهی به سوی نجات نهایی از مکتب تَنْتْره Tantra، ایدة برابری ادیان و نوعی کثرتگرایی دینی از نظریة باستانی اَنِکانْتواده Anekāntavāda، ادعای برخی از پیشوایان اینگونه مکاتب در مورد اینکه تجسد الاهی هستند از آموزة اوتاره Avatāra، و باور به تجلی خداوند بهصورت صوت از باور باستانی هندویی به نام اناهَتَه شَبْده Anāhata Śabda، اقتباس شده است. البته در اکثر موارد آموزههای این مکاتب به نحوی تغییر داده شده و با توجه به سلیقة مخاطب اغلب غربی، تقطیع، بهروزرسانی و یا به تعبیری تحریف شده است. از این رو، شناخت آموزههای این مکاتب و مقایسة تطبیقی آنها با یکدیگر میتواند دیدی عمیقتر نسبت به این معنویتهای نوظهور دینی در اختیار پژوهشگر قرار دهد.