ناقد: حجتالاسلام والمسلمين دكتر مهدي اميدي
مدیرکرسی: حجتالاسلام والمسلمين دكتر داوود حسنزاده
ممکن است برخی از افراد تصور کنند که عرفان و روحیه عرفانی، مقتضی آن است که عارف کنج خلوت و عزلتی را برای عبادت و راز و نیاز و مناجات با پروردگار عالم برگزیند و یا اگر حشر و نشری با بندگان خدا دارد، با همگان سِلم محض باشد، با کسی درنیفتد و به دشمنی با احدی برنخیزد، لباس رزمی بر تن نکند و خلاصه، از آنجا که همه چیز و همه کس را جلوه اسماء و صفات الهی می بیند، به خود، حق مخالفت و مبارزه با احدی را ندهد. اما این اشخاص سخت در اشتباهند، و حقیقت مطلب آن است که عرفان، همان گونه که مقتضی عشق ورزی با پروردگار، و رضایت از مقدرات الهی در همه امور عالم، و همچنین موجب محبت و دوستی با برخی از بندگان خداوند است، مستلزم دشمنی و مبارزه با برخی دیگر از بندگان خدا و از جمله مستکبران عالم نیز می باشد. در این نشست، ابتدا جلواتی از استکبارستیزی امام راحل و عظیم الشأن را در سیره و سخن ایشان، به عنوان یکی از عارفان معاصر به نمایش می گذاریم و سپس در ادامه، تحلیلی عرفانی از رابطه «باور و روحیه عرفانی» با «استکبارستیزی» ارائه می دهیم.